Muzyka jako droga do wyzwolenia: ważne narzędzie samookreślenia i politycznej afirmacji

Muzyka to nie tylko sztuka: to siła umożliwiająca przemianę, dotarcie do samego siebie, odkrycie się na nowo i afirmację własnej osoby. Od zawsze towarzyszy ludziom w poszukiwaniu wewnętrznej wolności; nadaje kształt najgłębszym emocjom i formującym się tożsamościom. Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, muzyka jawi się jako narzędzie subiektywizacji, przestrzeń, w której każdy może tworzyć własną narrację, podkreślać swoją wyjątkowość i upominać się o wysłuchanie swojej historii.
Ta dynamika znajduje odzwierciedlenie w kilku poruszających współczesnych filmach, takich jak Who if not us Nicole Medveckiej czy 100 sezonów Giovanniego Bucchieriego. Oba te dzieła badają zagadnienie emancypacji poprzez dźwięk, głos, rytm – a przede wszystkim poprzez wsłuchanie się w siebie.

Muzyka – wewnętrzne lustro ukazujące jednostkę

Jedną z najbardziej fascynujących mocy muzyki jest jej zdolność do przywracania więzi jednostki z samą sobą. Muzyka działa jak emocjonalne lustro, ujawniając to, czego nie potrafimy wyrazić słowami i porządkując to, czego nie potrafimy zrozumieć. Ten jej introspektywny wymiar w pełni wybrzmiewa w dokumencie Who if not us, który bada zdolność jednostki do powstania, samookreślenia i zajęcia swojego miejsca w świecie.

Kolejne arcydzieło? To zależy od Ciebie! Obejrzyj Who if not us tutaj i daj temu filmowi szansę zabłysnąć!

Umieszczając rytm i głos w centrum swojego filmu, Medveckaja przekształca muzykę w narzędzie autoafirmacji. Pytanie „Who if not us?” brzmi jak wezwanie do indywidualnej i zbiorowej odpowiedzialności: kto, jeśli nie my, mógłby napisać naszą własną historię?

Muzyczny gest – droga do samego siebie

Wyzwolenie dokonuje się również poprzez ciało, poprzez sposób, w jaki reaguje na rytm i rozpościera się w przestrzeni. W 100 sezonach Giovanni Bucchieri spogląda na pięćdziesiąt lat swojego życia poprzez różne sezony muzyczne, traktowane jak dźwiękowy dziennik intymny. To rozżarzone dzieło pokazuje, jak muzyczny gest umożliwia ponowne dotarcie do głębokich warstw własnego jestestwa i staje się bramą do akceptacji i zrozumienia siebie.

Zainteresowana/y? Obejrzyj 100 sezonów za darmo tutaj. Miłego seansu!

Muzyka staje się rytuałem przejścia, sposobem na akceptację własnej odmienności, a nawet na jej celebrację. W tym sensie działa jak terapeutyczna i wyzwalająca przestrzeń wolności.

Muzyka jako afirmacja polityczna

Poza wymiarem czysto indywidualnym, muzyka ma również wymiar głęboko polityczny. Tworzy społeczności, jednoczy rozproszone głosy i daje przestrzeń uciskanym lub niewidocznym tożsamościom. Dla wielu marginalizowanych grup muzyka jest schronieniem, ale też zbroją – sposobem powiedzenia: „jesteśmy tu, istniejemy”.
100 sezonów ilustruje tę moc afirmacji, szczególnie poprzez sposób, w jaki celebruje wyjątkowość każdej osoby. Akceptacja własnej odmienności staje się aktem politycznym, formą oporu wobec opresyjnych norm, które próbują ujednolicić ciała i tożsamości.

Muzyka – siła na przyszłość

Niezależnie od tego, czy chodzi o introspekcję pokoleniową, jak u Medveckiej, czy o autobiograficzną podróż Bucchieriego, te dwa filmy pokazują, że muzyka to nie tylko rozrywka: jest również narzędziem wyzwolenia i motorem transformacji społecznej. Towarzyszy przełomowym momentom, uwalnia wewnętrzną buntowniczą energię i daje przestrzeń do rozkwitu różnych tożsamości.
Pojawia się zatem palące i inspirujące pytanie: who if not us – kto, jeśli nie my – użyje muzyki, aby się wyzwolić i zmienić świat?

Zainteresowana/y? Darmowy dostęp do katalogu ArteKino znajdziesz tutaj. Miłego oglądania!